‘Skkriiiieeeee, skkriiiiiieeeee!’ De gierzwaluwen schieten door de lucht. Met een ongelofelijke snelheid vliegen ze voorbij. Soms duiken ze achter elkaar aan alsof ze tikkertje doen. Of zitten ze in elkaars slipstream om zo nog harder door het luchtruim te kunnen?
De lucht is knalblauw met hier en daar een kleine witte flard wolk die voorbij zoeft. Vanuit mijn tuinstoel bekijk ik het allemaal. Sinds een paar jaar heb ik een fantastische ligstoel die vanaf het begin tot mijn grote favoriet is gebombardeerd. Het is zo’n dag om in de schaduw van de kersenboom te liggen, te kijken, te luisteren. De wind aait over m’n huid, schaduwen van de boombladeren bewegen op de parasol, er is geritsel, vanuit de verte klinken er joelende kinderstemmen van de basisschool die pauze heeft, de donkere intense kleur van de rode beuk tekent zich af tegen de lucht.
Het voelt alsof ik maar een beetje lig te niksen – wat ook zo is – en m’n tijd lig te verdoen – wat niet zo is. Hoe belangrijk zijn dit soort momenten. Juist deze situaties voeden creativiteit, verlagen het stressniveau en bevorderen allerlei heilzame processen waaronder neuroplasticiteit. Tja, eens een psycholoog, altijd een psycholoog. Na zoveel jaar niet meer werken blijft het toch nog altijd in mijn systeem.
Ongefocused laat ik alle sensaties over me heen komen. De flarden wolken wisselen af met flarden gedachten. Het komt en gaat, zonder te komen en gaan. De strakke witte streep van een vliegtuig verwaait tot een speels lijntje als door een kind getekend.
Een gedachte aan de Boeddha komt langs: het moment waarop hij tijdens zijn zoektocht naar bevrijding opeens een herinnering heeft aan zijn jeugd. Hij ziet voor zich hoe hij als kind, toen nog Siddhartha hetend, onder de rozenappelboom lag. Zijn vader was verderop ergens mee bezig. Het was een lome dag en de jonge Siddhartha lag volkomen op zijn gemak naar de wolken te kijken. Volledig in harmonie, niets dat schuurde, beperkte of veranderd moest worden. Een natuurlijke toestand van lichaam en geest.
Soms gebeurt dat als je ‘gewoon’ ligt, of ‘gewoon’ zit. Ervaren dat alles precies is zoals het is. Een onbeschrijflijk gebeuren. Hoeveel woorden ik ook voor deze blog gebruik, het omvat het niet.
En als er wordt gevraagd wat ik aan het doen ben, is zelfs het antwoord “niets doen” niet juist. Want ook die beschrijving is al te veel.